BİZLER (17 Ağustos 1999 Depremi )

Biz
Bizleri bilirsiniz..
Bir yaz gecesi öldük!!
Gövdemize gömüldük!!


Karanlığın dibinden
Sessizliğin içinden
Böğürdü, taştı birden
Yakaladı kıskıvrak
Uyuyan bedenleri
Çeliktendi elleri
Buzlu ateş gözleri
Ve taştandı yüreği...

Aman dileyen dudaklarımız açık kaldı
Parça parça oldu rüyalarımız
Ulaşamadı birbirine
Can yoldaşımıza uzattığımız parmaklarımız
Boşlukta cevapsız yankılandı adaklarımız..


Biz
Bizleri bilirsiniz...
Bizler Mehmet’iz Ayşe’yiz Ali’yiz
Bizler yaşlıyız, genciz
Bizler bebeğiz...


Ağaçlar inledi, deniz kükredi
Gökler yere indi, toprak delindi
Sağır duvarlara çarptı dualarımız
Dört yana savruldu yaşamlarımız
Daraldı, eksildi soluklarımız
Ardarda ezildi organlarımız
Peşpeşe kayboldu umutlarımız
Ve sevgilerimiz de bizi terketti
Yaşamın ortasına bir nokta kondu
Gelecek yok oldu ve zaman dondu..
Mahşerin dört atlısı koptu ufuktan
Ve güneş karardı
Ve geceleşti
Tahta, taş ve topraklar pençeleşti
Boğdu
Bizi
Sevgili
Evlerimiz!!!


Biz
Bizleri bilirsiniz...


Bir yaz gecesi öldük
Gövdemize gömüldük...


Belki gözlerinizde, bir damla yaşız şimdi
Belki yutamadığınız, bir kaşık aşız şimdi
Belki yanan, ağrıyan, kederli başız şimdi
Belki asılmış yüzler, çatılmış kaşız şimdi
Belki birilerinin göğsüne vicdan olduk
Belki bazılarının gönlüne iz’an olduk
Kiminizin ceplerini dolduran kârız belki
Kiminizin içini dağlayan yâr’ız belki
Ama siz de çok iyi biliyorsunuz ki
Biz artık herşeyde, her zaman varız şimdi!!!


Biz
Bizleri bilirsiniz..


Biz yüzleriz, biz binleriz, onbinleriz
Biz anneyiz, biz babayız, biz dedeyiz
Biz kardeşiz ve komşuyuz ve askeriz
Biz sizdeniz, biz sizdeyiz, sizinleyiz!!


Bir yaz gecesi öldük
Gövdemize gömüldük!!


Biz öldük, siz yaşayın!
Ve bizi unutmayın!
Bizi HİÇ unutmayın!!!



17 Ağustos 1999
Zühal Voigt
(Şiir depremin ertesi günü yazılmıştır)



Oniki sene olmuş!! Böyle bir şeyin bir daha yaşanmaması için gerekenler, hiç değilse insanoğlunun elinde olanlar, yapıldı mı acaba?