Mümkün Değil

Yavaş yavaş ölüyoruz
Önlemek mümkün değil
Gideceğiz biliyoruz
Ölmemek mümkün değil

Hergün bir başka tanıdık yüz
Kayboluyor hayatımızdan
Burukluklar bırakarak ardından
Çevremiz gitgide boşalmakta

Ağır ağır yaklaşıyor son nokta
Önlemek mümkün değil
Randevu biliyoruz son durakta
Ölmemek mümkün değil

Hergün değişiyor bir parça
Çehresi şu bildiğimiz dünyanın
Yokoluyor aşinalıklar gün be gün
Yalnızlığımız artmakta

Eski dostlar yıllar sonra rastlanan
Eski düşler belleklerde paslanan
Ya o eski, o dizginsiz sevdalar
Göğsümüzün kafesinde uslanan?

Her gidenle biliyoruz
Ölmemek mümkün değil
Her gidenle gidiyoruz
Önlemek mümkün değil

Hiçbirşey değil artık eskisi gibi
Bu ben miyim, ben olarak başlayan?
Sen sen misin, sen diye yola çıkan?
Biz biz miyiz, o eski günlerdeki?
Hani o şevk, hani coşku, heyecan?
Hani yol uzundu, bitmez tükenmez?
Hani zaman çoktu, son erişilmez?
Nerede yitirdik biz masumiyeti?
Nerede düştü perde
Gözümüzdeki?

Yol gitgide zorlaştı, taş doldu, yokuşlaştı
Gitgide azalıyor dayanacak omuzlar
Asa kayıp, çit kırık, ağaçlar da kıtlaştı
Tükeniyor eldeki, çoğalmada kayıplar
Dayanmak nereyedek, umut nereye kadar?

Parça parça yitiyoruz
Önlemek mümkün değil
Adım adım bitiyoruz
Ölmemek mümkün değil

Nerden çıktı içimdeki bu özlem?
Neyi özlüyorum böylesi bir aşkla ben?
Bilmediğim kapıların ardında
Girmediğim yapıların yurdunda
Göremediğim renklerin koynunda
Titreşiyor duymadığım şarkılar
Uzaklarda beni çeken bir şey var!

Biliyoruz ölüyoruz
Ölmemek mümkün değil!
Geliyoruz gidiyoruz!
Önlemek mümkün değil!


Zühal Voigt/ 16 Şubat 2004